Voetenvreugde

Voet, voeten, pijn, loslaten, vreugde, voetenvreugde. De korte versie van mijn praktijknaam. Het proces ernaartoe was een wat langere weg. Want voeten en vooral die van mezelf, die hebben me de afgelopen decennia behoorlijk bezig weten te houden.

Waar het begon

Het begon met de ontluikende liefde voor het wandelen. Het Pieterpad, zón pad waar ieder wel eens van gehoord heeft dat leek me een mooie uitdaging. Van Pieterburen in Groningen tot aan de Pietersberg in Maastricht.  De eerste dag, lekker overmoedig begonnen, meteen Pieterburen – Groningen gepland. Het was immers best een hele onderneming om er te komen dan wil je toch ook flink wat kilometers maken. Waar voor mijn geld was de gedachte. Nou dat heb ik geweten. Strompelend kwam ik Groningen binnen. Mijn lichaam schreeuwde om rust, een warm bad, water, eten, en weet ik veel wat nog meer het te zeggen had, luisteren naar mijn lichaam moest ik toen nog leren, werkelijk alles deed me zeer. Het is een ware uitputtingsslag geweest waar ik nog dagenlang last van heb gehad. Vol enthousiasme was ik aan het Pieterpad begonnen. Nul ervaring met langeafstandswandelingen, en zo ongeveer alles wat je als beginnend wandelaar kunt miskleunen heb ik ook gedaan.

Goud waard

Die eerste wandelstappen zijn goud waard geweest voor me. Achteraf gezien was dat het begin van een mooie transformatie. Door alle lichamelijke ellende waar ik mee moest dealen ging ik op zoek. Op zoek naar het waarom ervan. Wat maakte nou dat ik de dagen voor zo’n wandelweekend gewoon kan functioneren en na zo’n wandelweekend, aan de ene kant vol mooie ervaringen zit en aan de andere kant met een hevig protesterend lichaam geconfronteerd wordt? Allereerst kwam het besef dat mijn rugzak misschien best wat minder inhoud mocht hebben. Wat je thuislaat is mooi meegenomen hoorde ik iemand zeggen toen ik mijn uitdagingen bespreekbaar maakte. Dus hoe lichter hoe beter. Voor 2 dagen weg hoef je maar heel weinig mee te nemen werd me gezegd. Kritisch de inhoud van mijn rugzak bekeken en inderdaad er kon zeker wat thuisblijven.

Dan die blaren, de pijn in mijn gewrichten, mijn darmen die hevig protesteerden. Dat zat allemaal niet in mijn rugzak, dus dat thuislaten dat was toch een beetje lastig. Het lopen en onderweg zijn was geweldig, maar de rest? Vreselijk, en toch… liet ik me er niet van weerhouden om elke maand een weekend op pad te gaan. Dan maar een week minder leuke napret, de 2^e week ging alles weer normaal en de 3^e week was ik het weer vergeten, en zo kon ik dan de 4^e week weer op pad. En begon het hele circus weer van voren af aan.

Buitenkant oplossingen

Ondertussen bleef ik zoeken naar oplossingen, andere schoenen, andere sokken, wandelstokken, lichtere rugzak. Van alles heb ik geprobeerd. Allemaal buitenkant zaken, mijn binnenkant was hard aan het roepen, maar luisteren ho maar. Tot ik de wereld van de barefoot schoenen ontdekte.

Schoenen zonder demping, alleen bescherming om je velletje. Tenen allemaal in hun eigen holletje. Geen wrijving, dus geen blaren, wat een verademing. Mijn Vibram 5-fingerschoenen, want zo heten ze, zijn inmiddels niet meer uit mijn leven weg te denken. Ze zijn mijn way of life geworden.

Binnenkant sensaties

Een nieuwe wereld werd de mijne. Alle sensaties die je je maar kunt bedenken kwamen via mijn voeten tot mij. Warmte, nattigheid, sneeuw, koude, scherpte, zachtheid alles namen mijn voeten waar. Via mijn voeten ging mijn lichaam genieten van al deze ervaringen, wat voelde dat apart, ik had ineens een heel ander contact met de aarde, en de aarde met mij zo leek het. Wat voelde dit goed. Heel voorzichtig leerde ik luisteren.